Giderken yaralı bir gülüş bıraktın bana
Yıkılırken içimdeki duvarlar
Yıkanıyordu ruhum gecenin şefkatli mavisinde
Yıkanıyordu ruhum gece sabaha kadar
Giderken yaralı bir gülüş bıraktın bana
Çözümlerin anlık hezeyan
Kendi doğrusunda kendi boğulan
Gece düz yolda devrilip
Gündüz düz yokuşta yıkılan
Giderken yaralı bir gülüş bıraktın bana
Planların plansızlıkların iyi
Bastığın toprak yalan
Bu bir tütün meselesi deyil artık
O ülke gündeminde fındıktan arta kalan
Bu sefalettir ihanete savrulmuş
Çocukları öldüren sinsi bir duman
O bir başkaldırıdır gecenin ortasında
O koca bir isyan koca bir isyan
Giderken yaralı bir gülüş bıraktın bana
Bir bardağı kurtarmak isterken
Koca vitrini devirdin
Onlar can-mı ki onlar kırılan düş-mü ki
Topla istersen, istersen süpür deyişmez
Yapıştırmak istesen artık birleşmez
Giderken yaralı bir gülüş bıraktın bana
Sen dümdüz ettin her yeri
Çiçekleri kopardın
Kuşlarımı vurdun
İkonları kırdın
Yıktın mabedleri sen
Şimdi anladın mı
Giderken nasıl yaralı bir gülüş bıraktın bana
Giderken yaralı bir gülüş bıraktın bana
Anladın mı
Ellerinle büyüttüğün çocuk
Artık neden kötürüm ve neden yürüyemiyecek
Ve belki, belki de hiç gülmeyecek
Hiç gülmeyecek…

Bedirhan Gökçe