Kafesin içinde mahkum bir kuş. Hergün özgürlüğüne kavuşma hayalini kuran. Tek hayali gökyüzüne kavuşmakmış. Kafesin içinde gece gündüz çırpınırmış. Uçmak varken, uzaktan gökyüzünü izlemek o kadar canını yakıyormuş ki. Bir tutsak gibi yaşamaktansa, ölmeyi dilemiş. Ama ne özgürlüğüne kavuşabilmiş ne de ölmüş.

Sonra bir gün gelmiş, o kafesin kapısı açılmış, heyecandan ne yapacağını bilememiş. Sonunda gökyüzüne kavuşacaktı, hayaline, özgürlüğüne kavuşaçaktı. Kanatlarını çırpmaya başlamış, ama olduğu yerde kalakalmış. Yeniden çırpınmış, bu sefer daha hızlı ama değişen bişey olmamış. O an kuş anlamış, hayat onu ömür boyu o kafeste mahkum edecekti. Özgürlüğün kapısı açık ama o kapıdan çıkamayacaktı. Hayalini yaşayamayacaktı.

Ne acı ama değil mi ?

Ve kuş o an anlamış, o çok sevdiği gökyüzüne, kavuşmak isteyip kavuşamadığı gökyüzüne sahip olamayacaktı. Ömrünün sonuna kadar o kafeste gökyüzünü izlemiş. İzlemek ne kadar acı versede, verdiği acı kadar da mutlu etmiş. Hayalini yaşayamasada onu izlemek bile yetmiş ona.

Sevmek de bu değil mi zaten?

Görecek kadar yakın, ama dokunamayacak kadar uzak. Gökyüzüne, yıldızlara dokunamasakta bu onu sevmemize engel değil çünkü sevmek sahip olmak değildir. Bir yerlerde varolduğunu, iyi olduğunu bilmek yeterliydi. Kuş yaşayacak olan günlerini, gökyüzünü seyrederek devam etmiş. Gökyüzüne olan sevdası o kadar büyükmüş ki, yaşamı boyunca sevdasına tutulmuş ve sevdiğine esir kalmış.