Pir Sultan Abdal, idam edileceği dar ağacına doğru yürürken Hızır Paşa emir verir; "Herkes Pir Sultan'ı taşlasın, taş atmayanın boynu uçurulacak bilsin."

Uğruna mücadele ettiği halk,
Pir Sultan'ı taşlamaya başlar.
Taşlar Pir Sultan'a kadar gelmekte, ama ona değmeden yere düşmektedir.

Pir'in musahibi Ali Baba, taş atmasa da can korkusundan Pir'e bir gül atar. Gül Pir'e değer ve yaralar.
Al kanlar akar Pir'in bedeninden.
Can dostunun bu hareketinden incinen Pir'in dudaklarından şu nefes dökülür:

Şu kanlı zalımın ettiği işler,
Garip bülbül gibi zaralar beni.
Yağmur gibi yağar başıma taşlar,
İlle dostun bir fiskesi yaralar beni.

Dar günümde dost düşmanım belloldu.
Bir derdim var idi, şimdi elloldu.
Ecel fermanı boynuma takıldı.
Gerek asa, gerek vuralar beni.

Pir Sultan Abdal'ım can göğe ağmaz.
Haktan emrolmazsa irahmet yağmaz.
Şu ellerin taşı hiç bana değmez.
İlle dostun bir tek gülü yareler beni...