Hasret

Sonu sadece hüzün
Adı çıkmaz sokak, adı hasret
Gönül heybemde ağır bir yük
Üzerimde ateşten bir gömlek
Göğsümde onulmaz bir acı
Her zerreme zuhur eden
Sönmek bilmeyen yangınlardayım

Gurbet her baktığım yer
Yürüdüğüm yollar çıkmaz
Alıp verdiğim her nefes hasret kokuyor
İçime çektiğim sigara dumanı gibi
Zehir, acı bir tat bırakıyor damağımda
Genzimi yakıyor içimdeki hasret
Alev alev yanıyor yüreğim
Kül olsam kimseler görmüyor
Haykırsam kimseler duymuyor

Öyle bir çıkmazdayım ki
Ne gücüm yetiyor gitmeye
Ne dilim varıyor gel demeye
Celladım oluyor içimdeki hasret
Boynunu vuruyor kalan son umudun
İnsan her gün asılır mı dar ağacında
Her gün ölür, her gün dirilir mi
Azap çeker mi bir ruh her saniye
Ne dinmek biliyor bu acı
Ne sönmek biliyor bu ateş
İşte öyle bir çıkmaz yoldayım
Sonu sadece hüzün
Sonu sadece hasret



Hatice Olkuner