İlkleri gibi yabancıydı davranışlarımız.
Söylediğinde dinlerdim seni.
Hep olmasa da dalardın uzaklara.
Çokça gülümser anıların anlatırdın bana.
Kısa bir zamandı.
Fakat hala gerçek gibi.
Seni böyle anımsıyor böyle özlüyor kalbim.
Şuan bilmiyorum hislerimi.
Bazen saçmalıyor .
Bazen de utandırıyor sözlerim.
Defalarca aynı müzikte buluyorum kendimi.
Pek bir zaman geçmeden.
Biri geldi hiç tanımadığım biri.
Ama sen değildin .
Değildi gülüşlerin.
Neydi bizi bize düşman eden.
Biz değil miydik saatlerce sohbet eden.
Dikkat ile dinleyen.
Giderken bile aynıydı yüzün.
Biliyor musun aslında kızmıyorum sana.
Ya da bu durumda olmamıza sebep olanlara.
Şimdi biz kendi kendine sevmek.
Ve her defasında yalnız kalmak kaderini yaşıyoruz.
Derin uykularda bile.