Sevmemeliydim seni…


Daha uzun sürmeliydi sana direncim
Açmamalıydım kapılarımı hayatıma umarsızca savrulan varlığına
İçimdeki çelişkileri dinlemeliydim
hayatımdaki boşlukları doldurmana
kalbime yerleşmene izin vermemeliydim….
Kurduğumuz pembe hayallerin sahteliğini görmeliydim
ve avuçlarında getirdiğin okyanusların yalancı maviliğini
Gelmekteki aceleciliğinden çözmeliydim hayatımda kalıcı olmadığını
Ve aramızda uzayan yollardan bilmeliydim
Senin yollarının gelmekten çok gitmek için yapıldığını….
Sevmemeliydim seni…….
“Seni seviyorum” dediğinde….
Sesinin sıcağına gizlenmiş ayrılığın soğuğu üşütmeliydi içimi…..
Görmeliydim; ayrılığı bavulunda taşıyan bir yolcu gibi aşk’ın kıyısında durduğunu
İlk durakta ineceğini….
beni elinden alacaklarmış gibi alelacele sevişinden fark etmeliydim gideceğini…..
meğer ne çok haykırmışsın bana gittiğini..!
ne çok duymamışım sessizliğini..!
Korkak gelişlerine aldanmamalıydım….
Tökezlerken attığın bütün adımlarında….
Dilinde yalpalayan vedalara sağır olmamalıydım bu denli
Duymalıydım ne kadar sessiz de olsa gidişini
Yaralarımda yaşatmamalıydım seni
Kanayan yerlerime sızılı varlığını iliştirmemeliydim
Avuntusuzluğuma yapışan varlığını
Söküp atmalıydım ellerimle…
Sevmemeliydim seni......
Karanlıkları tutuklayıp içime,
gittiğin yanılgısıyla küserken bütün aydınlıklara
Işıklarımı kendim kapatmışım meğer
Bilmeliydim….
Oysa sen hiç yoktun
Olmamıştın
Çocukluk saatlerime denk gelmiş masalımdın sen..
tutulmamalıydım sesindeki sıcaklığa
Düş/tün, düşmemeliydim uçurumlarına….
Çocuksu yüzünün ardındaki sahteliği görmeliydim..
Yokluğuna bedellenmiş bu aşkın kalbime yerleşmesine izin vermemeliydim
Şimdi sana değil kendimedir bu yakarışlar, bu isyanım
Kaybolan kendime…
Bir gün belki bulurum diye kendimi, iç kırıklarımdan
şiirler biriktiriyorum avuçlarımda
avuntusuz yüreğime kabuk olur diye yaralarıma saklıyorum….
Yanlış anlama
Kırgınlığım kendime….
Kırgınlığım; avuçlarımda kanayan en keskin kelime hâlâ…
Sevmemeliydim seni…