Her şey bir sarılmayla başkalaşır...

Stres, birbirimize karşı duyduğumuz güvensizlik ve daha pek çok sebeple sarılmayı unuttuk. Oysa ülke olarak zor zamanlardan geçiyoruz ve belki hiç olmadığı kadar sevdiklerimize dokunmaya, onlarla kucaklaşmaya ihtiyacımız var. Çünkü durum ne olursa olsun, her şey bir sarılmayla başkalaşır...


Hüngür hüngür ağladığımızda, terfi aldığımızda, uykusuz ya da çok hasta olduğumuzda... Yaşımız kaç olursa olsun en çok arzuladığımız şey, birine çok sıkı sarılmak değil mi? Çünkü acımızı dindiren, bizi rahatlatan, sevincimizi artıran, hayatı yaşanası kılan yegane ve en külfetsiz şey sevdiğimize sarılmak ve onlara dokunmaktır... Elbette gücü bunlarla sınırlı değil.


Bu yüzden ne zaman sevdiğim birinin mutsuz olduğunu görsem, ne olduğunu sormadan önce yaptığım tek bir şey var: Ona sıkıca sarılmak. Hep de işe yarar. Londra’da yalnız yaşamaya başladığım dönemde en çok eksikliğini hissettiğim şey de sevdiklerime sarılmaktı. Teknoloji sağ olsun, istediğim an özlediklerimin yüzlerini görerek, seslerini duyarak kendimi avutuyordum ama yine de dokunmadan olmuyordu.


Şimdi yazının devamını okumadan önce lütfen siz de kalkın bir sevdiğinize sebepsizce sarılın. İçten bir sarılma bazen saatlerce konuşmaktan daha iyi gelir ve bu güç evrenseldir. Peki sarılmak nasıl her derde deva?


Anne şefkati her şey demek...
Aslında her şey henüz annemizin karnındayken, annemizle ilk fiziksel temasımız olan tekmelemelerimizle başladı. Ciğerlerimize dolan havadan sonra ilk ihtiyaç duyduğumuz şey de kucaklanmaktı. Annenin bebeğine sarılmak, onu sallamak gibi içgüdüsel olarak yaptığı hareketler, bebeğe henüz doğmadan önceki rahatını sağlamak, onu huzurlu hissettirmek için...