Ben nelerden vazgeçtim;
Senin yokluğunda...
Bir bilsen,
Gülmekten,
Güçlü görünmekten,
Ağlamaktan ,
Yaşamaktan bile vazgeçtim..

Ama seni habersizce sevmekten bir kere bile vazgeçmedim.
Yokluğunda sana bir gün bile isyan etmedim.
Kötü bir söz söylemedim.

O nasıl iyi olursa öyle iyi olur dedim.
Beddua etmedim.
Hiç bir zaman
Hep mutlu olsun diye dua ettim.

Ben sensizliğe serseriydim.
Ben sensizliğin yetimiydim..

Ben senin en çok ;
Çocukça deliliklerini,
Yaramaz afacanlar gibi masum şımarıklıklarını çok sevdim.

Ben senin gözlerini şiirlerimin nakaratlarına dantel gibi işlemeyi sevdim.
Ben seni ay gibi tek, yıldızlar gibi çok sevdim.
Güneş gibi sıcak, nisan yağmurları gibi bereketli sevdim.

Şimdi ne kadar anlatsam da sözlere döksem de seni sevdiğimi.

Saatlerce bir söz bile söylemeden, bakışarak konuşmamızın hiç tutarmı yerini...

Tutmaz gülüm;
Tutmaz ay yüzlüm,
Tutmaz yıldız gözlüm,
Tutmaz güneş sözlüm.
Göz yaşı siler , şiirlere yazılan yeminleri,
Tutmaz can özüm.

Tutmaz ,tutamaz sözler yalan söyler ara sıra sıkıştığında, ama gözler asla yalan söylemeyi beceremez.

Biliyorum ki...
Bir kere bile yalansız baktıysan bana,
Beni unutmaya yüreğin asla izin vermez.

Sende beni unutamayacaksın,
Hatırlayacaksın yeri ve zamanı geldiğince.
Bende seni böyle aptalca seveceğim ömrüm yettiğince.

Böyle bir aşka akıl almaz.
İnsan hem sevdalı, hemde akıllı olamaz..