Hani biri vardır. Sevmeyi onda öğrenirsin. Karşılık beklemez, onu olduğu gibi kabul edersin. Tam aşık bir kız gibi davranırsın. O bunun farkında değildir. Çünkü sen onun için en fazla kanka sıfatını hakedersin. Herkes seni yargılar ama canının acıdığını görmezler. Senin aşık olduğunu ne ailen ne dostların ne de bu aşkın kaynağı görebilir. Sanki hepsi kör olmuş da farketmiyorlar gibi gelir. Anlatamazsın diyemezsin kimseye korkuların vardır. Saklamak zorunda kalırsın o bilmese de görmese de sevdiğin için susarsın. Ona bakmak bile onun sana bir bakışı seni herkesten her eyden mutlu eder. Hem mutlu hem de heycanlı bir kızı yaşarsın. Ve bir gün olur herkese söylemek istersin. En başta da ona ama taşıdığın korkak kız buna engeldir. Aslında saklamanın yanlış olduğunu anlarsın. Anlarsın ama onu kaybettiğinde bir daha sesini duyamadığında onun bakışını ona bakamayınca her şey yerine oturur. Ve o sana uzaktan da sevilebildiğini öğretir. Yıllar öyle onsuz boş bir şekilde geçer. En sonunda ona ulaşır ve aşkını itiraf edersin. Fakat terketmenin acısını da yaşarsın. Sonra ne sen ne de o eskiden olduğu gibidir. Sen onu severken karşılık alamamak umrunda değilken tek yanlışı aşkı nefrete çevirir. Eskiden onu gördüğünde eli ayağına dolanan saçmalayan yüzünde en içten gülümsemesi olan kız, artık onu gördüğünde sadece sinirleri bozulan kaşları çatılan yumrukları sıkan bir kıza dönüşür. Aşkı eskisi gibi temiz ve saf değildir. Gün geçtikçe o aşk azalmakta ve değişmektedir. Aldığı hayat dersi ile bambaşka biri haline gelmiştir. Artık hiç bir şey ESKİDEN OLDUĞU GİBİ değildir.