Parkta oturmuş sohbet eden iki kadından biri ağlayarak arkadaşına birşeyler anlatmaktadır... Sürekli çocuğu olmadığından yakınıp durur.Bir çocuğu olsa onunla nasıl ilgileneceğini, onu parklara götürüp nasıl oynatacağını, ona oyuncak almaktan ne kadar mutluluk duyacağından bahseder...

Arkadaşının bu feryatları ciğerini dağlamıştır diğer kadının.Ve ağlayan arkadaşını teselli ettikten sonra ikiside evlerine gitmek için parktan ayrılırlar.Ve gözyaşları hala dinmeyen kadın parkın bitimindeki oyuncak dükkanın önünde bir kız çocuğunun durduğunu görür.Çocuk önce ağlamaklı bir tavırla kadına bakmış, sonra da,"Bu oyuncağı bana alırmısın?"-der gibi hissettirmiştir kadına...

Kadın ise o an zaten ço duygusaldır.
Hayalindeki, sahip olamadığı evladı yerine koyar biran küçük kızı ve sevgiyle ellerini tutup, yanaklarını öper.Ve oyuncakçı dükkanına girerler birlikte.Ve küçük kıza bir bebek alırlar. Dünyalar küçük kızın olmuştur o an... Olduğu yerde kadına bir gülüşü, sarılışı, oynayışı vardırki, oyuncakçı dükkanının sahibi bile duygulanır gördükleriyle... O gün küçük kızı sevindirmenin mutluluğuyla evine gider kadın.

Ertesi gün ise sokaktan geçerken,aynı küçük kızı sanki yollarını gözler bir halde yine oyuncakçının önünde görür.Gözgöze gelecek kadar yakınlaştığında ise, küçük kız yine bir gün önceki gibi oyuncakçının camına bakmıştır mahsun mahsun... Kadın içten içe"Herhalde başka bir oyuncak daha istiyor yavrucak-"diye düşünmüş, ve yine gülümseyerek çocuğun elinden tutup oyuncakçı dükkanına girmişlerdir birlikte...

Ve küçük kıza çok güzel oyuncak yemek takımı almıştır.İsminin Ayla olduğunu öğrendiği kızın bacaklarına sarılmasına o an gözyaşlarıyla karşılık verir kadın...Fakat ertesi gün Ayla'nın yine yine oyuncakçının önünde beklediğini görünce, "Buda iyice alışkanlık yaptı.İyilik yapalım dedik borçlu çıktık-" diye söylenir.Ama yinede kıyamaz , çocuğun elinden tutup birlikte oyuncakçıya girerler. Ve çocuğa yeni bir oyuncak aldığında yine aynı sevinç gösterisiyle karşılaşır kadın.

Dördüncü gün sokağa çıktığında Ayla'nın oyuncakçının önünde kendisini tekrar beklediğini görünce bu defa biranda sinirlenir, ve yanına gidip bir hırsla kolunu tutup, -"Halamı doymadı gözün? Okadar oyuncak aldım sana.Ama sen hep aynı numarayla, duygu sömürüsüyle benim iyi niyetimi kullanıyorsun-" deyince küçük Ayla bu defa ağlamaya başlar. Ve şöyle cevap verir kadının gözlerine bakarak.-"Ben sokaklarda selpak satarım efendim.Birkaç gün önce sizin şuradaki parkta bir kadınla ağlamaklı bir halde konuşmanızı duydum.Bir çocuğum olsa keşke. Ona oyuncak alsam,okadar mutlu olurdumki dediğinizi duydum.Annem bana hep insanların yaralarına merhem ol der.Bende sizin yaralarınıza merhem olmak istedim. İnanın sizin aldığınız tüm oyuncakları şuradaki sokakta yaşayan çocuklara verdim.Sizin bir çocuğa oyuncak alınca mutlu olacağınızı düşünmüştüm. İyi niyetinizi kullanmak değil, yaranıza merhem olmak istemiştim-"der.Ve elindeki selpakla dolu poşetten çıkardığı ağaçtan çok basitçe yapılmış ve iplerden yapılmış saçları olan bir bebek çıkarır. Göğsüne bastırır ve kadının pişmanlık dolu bakışları arasında ağlayarak gözden kaybolur...