Eşi öldükten sonra, derin hastalığını öğrendiği küçük kızının gözleri önünde hergün eriyip tükenmesini izlemek öyle üzüyorduki Nurcan hanım'ı. Elinden hiçbirşey gelmiyordu.Doktorların defalarca tekrarlanan amaliyatlarından sonra da durum değişmemişti yine... Günden güne ayrılığa hazırlanması gerekirken, bir anne yüreği bu duruma nasıl alıştırabilirdi kendini? ... Pek varlıklı bir aile değillerdi zaten.Kızının en çok yapmak istediği şeyleri elinden geldiğince yapmayı düşünüyordu son zamanlarında elimdem geldiğince...

Küçük kızı, prensesi bir haftalık bir süre içinde iyiden iyiye halsiz düşünce ise içini derin bir korku kaplamıştı artık.Son ana kadar hep bir umut beklesede, doktorların söylediği halsizleşmeler başlamıştı... Kızının yanında ağlamamak, ona kötü birşey hissettirmemek için okadar çabalıyorduki...

Ve bir sabah kızına zar zor bir kaç yudum çorba içirebildikten sonra. - "Kızım.. Ayşegülüm.Annene söylermisin? Bu hayatta en çok ne istersin annem? -" dediği an, küçük kız gözlerini duvardaki resme dikmişti.Hiç hatırlamadığı babasının resmine bakarken ise, - "Bir defa olsun babam rüyama gelsin anne... Gerçek hayatta göremedim.Ama bikerecik rüyamda görsem çokmu? -" dediğinde içi yanmıştı kadının...-"Değil annem.Sen bugünden sonra dua et. Sen hep babanı düşün o rüyana gelir.Hem babalar çocukarını çok severler.Hiç üzmezlerki yavrularını -" derken başını çevirmişti kızı gözyaşlarını görmemesi için...

Küçük kız ellerini açtı o an.Tüm içtenliğiyle dua ederken.Annesi ise mutfak kapısından ona bakıyordu gözyaşlarıyla...O günden sonra Ayşegül hep babasını düşündü. Ve dualar etti rüyasına gelmesi için...Taki ellerini havaya kaldırıp dua edecek takati kalmayıncaya kadar...

Nurcan hanım eli kolu bağlı kızının gözleri önünde eriyip gitmesini izlerken yüreği titriyordu. Tam bir yıl olmuştu yatalak olalı. Ve o gün bedenini ıslak bezle silerken, sürekli yattığı için vücudunda oluşan yaraların acımasıyla, inleyen kızının can acısını yüreğinin en derininde hissetmişti...Sürekli-"Babacımm... Benim güzel babacım. Ne olur rüyama gelde seni bir kerecik göreyim-"diye sayıklarken artık tek yapabildiği haraket gözleriyle duvardaki resme bakmak olmuştu...

O gün kızının halini çok kötü görüp telaşla doktoru aramıştı. Muayene için eve gelen doktor ise, -" Daha önce de konuştuk bu durumu Nurcan Hanım. Üzgünüm hemde çok... Ama yavrunuzun pek vakti kalmadı.ALLAH'tan umut kesilmez yinede... Ama bana sorarsanız en mutluni olduğu şeyleri yapın derim-" deyip gittiğinde, belki bir saat ağladı kapının eşiğine çöküp...

O akşam Ayşegül herzamankinden çok dua etmiş, herzamankinden çok bakmıştı babasının resmine.Ve bir ara derin bir uyku çöktü bedenine... Ve aradan ne kadar zaman geçti bilinmez, -" Kızım... Meleğimm... Ben geldim... Baban geldi. Hadi aç gözlerini-" diye bir sesle irkilip gözlerini açtığında babasını karşısında gördüğünde öyle mutlu olmuştuki... İşte tıpkı resimde gördüğü gibi karşısında duruyor ve ona gülümsüyor, onunla konuşuyordu... ALLAH'ım ne kadar güzel bir rüyaydı bu.Babası ellerini tuttu...Saçlarını okşadı... Yüzüne,kaşına gözüne, bıyıklarına, kısa ve yandan ayırdığı saçlarına öyle içten, öyle uzun baktıki... - "Babacığım biliyormusun? Seni görebilmek için seni çok düşündüm. Çok dua ettim.Rüyama geldiğin için çok teşekkür ederim dediğinde...-" herşey bitmiş ve aradan ne kadar geçti bilinmez, biranda gözlerini açmıştı...

Çoktan sabah olmuş.Ve ortalık aydınlanmıştı. Olanca gücüyle bağırdı annesine.Sevinç gözyaşları akıyordu yanaklarından.-"Anne geldi... Babam rüyama geldi.. Beni çok seviyormuş. Saçlarımı okşadı uzun uzun. Görsen öyle yakışıklıydıki...Resimdeki halinden bile daha güzeldi... Anne ne olur söyle...Yine dua etsem babam gelirmi rüyama? ...

Yine çok istesem olurmu aynı şey? -" dediğinde, Nurcan hanım hıçkırıklara boğulmuştu.P gün taktığı şapkasının altına soktu elini.Bir gece önce kıs**** kestiği saçlarına dokundu...

Az ilerideki masada duran eşinin kıyafetlerine ve takma bıyık ve ona benzemek için kullandığı makyaj malzemelerine bakarken, - "Sen çok iste kızım...

Yine dua et Baban mutlaka gelecek rüyana-" demişti gözyaylarıyla...