Bazı yanlışlar yaparız. Bakmak gibi…. Sevmek gibi… Çok seversin. Sana bir adım gelse 1000 adım gidersin. Sonra onun ağzından bir cümle çıkar. ” Ben onu hiç sevmiyorum.” Belki başta umursamazsın. Ama geceleri tavana bakıp dediği şeyleri düşünmekten kendini alamazsın. Elinden hiç bir şey gelmez gidip konuşmaktan başka. Ama gururunda vardır ya, hani elin kolun bağlanır ve bir şey diyemezsin. Gördüğün zaman kalbin gögüs kafesinden fırlayacakmış gibi atar, engel olamazsın. Hele bir de gözler buluştumu, kafasını çevirmesin de doya doya bakayım istersin. Anıların vardır onunla. O zamanlar senin için bir şey ifade etmese de seneler sonra değerinin ne kadar büyük olduğunu anladığın anılar. Yıllar geçer. Sesini unutmuşsundur, keşke bir iki kelime etse de, o özlediğim sesini duyayım istersin. Konuşmaz, sen hariç herkesle konuşur, senin en yakın arkadaşınla, teyzenle, dayınla, abinle konuşur ama dönüp sana iki kelime etmez. Sevdiği insanları kendi canı gibi korur ama onun gözünde sen bir şey ifade etmediğinden, seni görmez. Adın geçer bir ortamda. Sadece kafasını önüne eğer ve somurtur. Yardımseverdir aslında. Ama senin ellerinden tutup, düştüğün yerden kaldırmaz. Hasta olduğunda bir mesajla “geçmis olsun” dersin ama dönüp sana bir ” sağol ” yazmaz. Çünkü sen onun gözünde geçmiş yüzünden silinmişsindir. Sorarsın kendine ” Acaba ben ne yaptım ” diye, her soruya cevap bulursun ama onsuzluğa bir cevap bulamamışsındır…
En sonunda bitsin, artık yeter dersin unuttuğunu sanarsın. Ve bir an olur. Evine gitmek için yürüdüğün yolda o çıkar karşına. Sarılmak istersin doya doya. Ama aranız da büyük bir uçurum vardır. Çünkü O sen hariç herkesi görür bir seni göremez…