GÖZYAŞINA DEĞEN BUSELER

Sesimi duyurmaya çalışıyorum geçen zamana, umarsızca ve korkusuzca hayatın tüm zillesine aldırmadan....

Sesleniyorum sesimin yettiğince ama duyuramıyorum sesimi bir türlü nedense... Yıkık dökük bir hayat birikintisi var içimde, kayboluyorum sonra kendi içimde... İnsan kendini, kendi içinde araken kaybeder mi demeyin keybediyormuş işte... Hayat acımasız, hayat körpe ve hayat zindan bana sensizliğin bu son damlalarında...Nedense bir korku ve ürperti de oluştu şimdi içimde seni düşünürken ve sana demlenirken... sanki üstüme bir çığ düşüyormuş gibi hissediyorum başımı öne eğiyorum ve ellerimle yüzümü kapatıyorum kendimi kendimce korumak adına... "Kaç insan benim gibidir acaba" diye düşüncelere dalıyorum ardından... Dalıyorumda dalmalarda kalıp umutsuzlupa düşüyorum tekrardan... Hangi insan benim kadar içine kapanıktır ki, kaç insan benim gibi düşüncelerini söylemek yerine kağıda döker ki bilmem. Korkuyormuyum acaba düşüncelerimi karşı tarafa yansıtmaktan, yoksa bende ki bencillikmi bilemiyorum. Daha 25 yaşındayım ama 30 yaş düşüncesi taşımaktayım. Hayat acı vererek olgunlaştırırmış derlerdi de inanmazdım ama hayat bana onu da gözterdi sağolsun, seni başka baharlara savurarak. Şimdi sen hangi bahardasın, kimlerin koynundasın, kimin için gülüp, kimin için ağlıyorsun. Sevmenin güzel olduğunu bilirdim ve aşık olma telaşında hayal kurardım hep yıllarca... Benim de aşık olma vaktim gelmişti ve olmalıydımda. Peki ya oldum da ne oldu başım göğe mi erdi tabiki hayır, bırak göğe ermeyi olduğum yerden de dibe vurdum iyice... Ne aşıkların derman aradığı şaraplarda buldum teselli ne de deliliğe vurdum kendimi... Ben yalnızca sana vurdum denizin limanlara vurduğu dalgalar gibi. Nasıl başlamıştı aşkımız hatılıyorumda şuan; yaşım 7'di, aylardan eylül ayıydı ve zil çalldı okul dendi... Bir sene de üç okul değişmelimiydi, seni görüpte 13 yıl vermelimiydi...Ne çok sevmiştim seni her okul çıkışına yakın tenefüste gizliden çantana gül koyardım ama senin ruhun bile duymazdı... Sana bir bakardım içimde volkanlar kopardı ahhh sevdiğim, bana bu çektirdiğin revamıydı... Bir bakışınla gönlümü çaldın, beni benden aldın... Senelerce sürdü bu karşılıksız sevgi, ama ikimizde büyümüştük ve artık duygularımızı açıklamanın zamanı gelmişti de geçiyorsu bile... Bir gün hiç beklemediğim bir anda sevgilim oldun ve çıkageldin karşıma tatlı bir gülümsemeyle... Tam on üç yıl sevgimizin emeği vardı bu ilişki de, peki ya bu on üç senedn sonra bir gün içinde değişen neydi sevgilim, değişen neydiki beni bir başıma sensizliğe mahkum bıraktın. Suçum neydi seni sevmek mi, seni sevdiğim için mi zindanlara koydun, parmaklıklar arasından sana bakmamı sağladın. Hani nerde birbirimize ettiğimiz yeminler, nerde benimle evlenme hayalleri hepsi yalanmıydı yani...En çok da beni yıkan ne oldu biliyor musun, bir yaz akşamıydı ve bana bir haber gönderdiğin andı. O haber benim ölümüme sebep oldu çünkü sen beni nikahına davet ediyordun ve gelirsemde sevineceğini söylemiştin. Ben o gün öldüm ve daha da hiç hayata dönmedim biliyormusun. Artık benim için sen ilk bedduamsın ve emin ol sonda olacaksın...


Benden ayrılırken akıttığın timsah gözyaşlarına değen buselerimi de yoksay, senden ayrılırken seni öpüp, koklamadım say ve ardından da ağlamadım say çünkü artık ben öyle yapıyorum. inan seni içimde bitirirken ve bu yazılara son noktayı koyarken kendime yeni bir temiz sayfa açıyorum. O sayfaya yeni umutlar, yeni aşklar ve yepyeni bir hayat koyuyorum içine ama bu sefer temelini sağlam atıyorum gözyaşlarına değen buselere inat.