Ben doğalı çok oldu anne…
Bunu en iyi bilen sensin….
Bu mektubu da senin hatırına bu özel günde tüm meleklere yazıyorum……

Beni adam olsun diye doğurduğunu ve binbir türlü çileyi benim yüzümden laf olsun diye çekmediğini anlayabiliyorum. Hayat o kadar kısa geliyor ki artık bana, seni çocukluğumda hatırlar gibi görüyorum. Yanına gelipte boyumu senle ölçtüğümü, pazara giderken arkandan yürüdüğümü, beni ilk okula yazdırırken o gülüşünü ve babam öldüğünde o ağlamanı asla unutamam…

Seni kırdığımda bile o şefkat dolu yüreğin bana kızmadı, karşına gelip ağlamaklı durduğumda yine aynı sevgiyle sarılıp öptün yanaklarımdan. Nasıl bir sevgiyle seversiniz ki, bu ne efsane bir aşk, ne kadar fedakar bir sevgi, bu Allah’tan bir lütuf ve eşsiz bir armağan…

Ne kadar çok yazsam, ne kadar güzel söz söylesem, bu dünya sözleri yetmez bilirim, çünkü sen annesin…

Evladınım; mektubu yazılmamış tüm annelere yazıyorum çünkü böyle öğrettin, paylaşmayı, bu mektubu da çat pat okumanla okuyacağını ve gözünden pırlantalar akıtacağını biliyorum….

Adam oldum mu bilmem, buna sen karar vereceksin çünkü senin yanında hep çocuğum… Gönderdiğim hediyemi kabul et, yanında olsaydım daha güzelini ve değerlisini almaya çalışırdım. Gül yapraklarını kendim kuruttum ve senin için bir dikenini alıp yüreğime batırdım ve kanıyla adını yazdım. Günün kutlu olsun, hakkın ödenmez ama yinede hakkını helal et.

Yüreğinde huzur ve mutluluk; gözlerinde ve yüzünde gülücük eksik olmasın hiçbir annenin…

Hayat yaşandığı kadar vardır. Gerisi ya hafızalardaki hatıra yada hayallerdeki ümittir.

Hüsran ise, bir tek yerde kabullenebiliyorum,

Yaşamak mümkünken yaşayamamış olmakta…

Seninle yaşayamadığımız tüm güzel günler adına……