Odam pencerem ve ben
dışarıda gece karanlıkları
uluyan rüzgar
soluyan sessizlik
ve tütün kokusunda bir yalnızlık ki
buna inat
sırıtıyor karanlığın koynunda
şehrin ışıkları
yüzüm tutsak cama dayalı

gözlerim
bir yeryüzünde bir gökyüzünde
bir ışıklara bir yıldızlara bakıyorum
hani gelsinler istiyorum
onların yeri ayrı
dolsunlar mekanıma
misafirim olsunlar
ama çağıramıyorum
ocağım yok!
bir fincan kahve bile
yapamam ki onlara

şimdi saat
anıların gözlerimde yürüme saatidir
ve yalnızlığın yüreğimde üşüme saati
dışarıda gece karanlıkları
şehrin ışıkları
ve ben
yüzüm tutsak cama dayalı

beklediğim yok
zor severim
sevdimmide tam severim
çıkmasın karşıma ben aşkım diyen
bir seslik bir nefeslik insanoğulları
ki bilinsin
düşüyor gözlerimden şimdi
küstah aşkların ukalâ insanları

odam pencerem ve ben
dışarıda gece karanlıkları
içime süzülüyor sinsice
düşsel intiharlarıyla şehrin ışıkları
ve anılarımda oturuyor halen
umudumun son çırpınışları
umudum mu?
sizlere ömür
oysa daha dün
duruyordu elimin altında
onurlu bir aşka ve sevdaya
sarılmak istedi diye
öldürüldü
döküldü yıldızlar
söndü şehrin tüm ışıkları
içimde söylenip duruyor şimdi
ayrılık şarkıları
umarsız
yüzüm tutsak cama dayalı..