bugün gördüm mezarımı,
omuzlardaydım...
birşeyler kutluyorlardı sanki insanlar,
ağlar gibiydiler,
belki de sevinçtendir bilmiyorum...
ama ağlar gibiydiler
ben...omuzlardaydım...

rastgele gidiyorduk sanki,
hep rastgeleydim zaten ben.
üzerimde naftalin kokulu bir bez parçası...
hiç içime sinmeyen o elbise
tarzım değildi bir kere...
naparsın, tek alternatif belki de.
omuzlardaydım işte...

bu sefer rüya değildi,
bereket...buz gibi bir gerçek...
hergün farklı bir kefen,
hem sıkılmıştım zaten.
o an gördüm mezarımı...
özenle kazılmış,
güzelce oyulmuş bir çukur,
ve dalgasını kucaklayan bir koy...
naaşını bekler durur..
ben...omuzlardaydım evet...

işte geldim mezarım!
çok beklemedin umarım.
hasretmişim senin karanlığına...
birazdan başbaşayız..sabır...

ve hala anlamını kavrayamadığım dualar...
kulağımdalar...
sanırım tanıdıklar..
dudaklardan dökülüp,
arkamdan geliyorlar...
ve sonsuzlukla sevişti ruhum,
sonsuzluğun oldum!