buz gibi dilden sahnene düşüyorum,
önce kağıttan perdeler
sonra rengi içinde bezgin gözlerin
düşüyor yutağıma...

bir kuş havalanıyor
kendi hasretinden prangalı.
yesribn ıslığı firak-ı hüzn
çiziyor zanlara.
vaktin imsakiyesi düşüyor..
acımıyor duvarlar
acıtmıyor üç vakit

...

artık
yalın ayak çizdiğim fezadan
menzilim
yetim yüreğindir..

çok görme olur mu?

haydi...
uyandır beni bu düşten
tutuşsun eflak en âlâsından
avuçların düşsün suretime
sessizce indir fısıltılarını kulağıma
mekik dokusun cennetimin kuşları.

sıratın sesi gelirken...
üç kez uyandım bu düşten
kulpu kırık nefeslerimden
yalnızlık gamını çeke çeke
hasret risalemi gözlerine bırakıyorum.

gör artık olur mu?

*Avuçlarından içtiğim su kadar kandım.