yine kış…
yine kar boran, yine tipi
sokaklarda kasım kasım kasılırken, meşhur olmuş bir Ankara ayazı
yine kapı zillerine basıp kaçıyor
hayta bir zemheri

geceye emanet bırakılmış bir kardan adam gibi yalnızım
yalnızlığım ki, benim cehennemim
yalnızlığım benim arsız misafirim
her gece barbarlar gibi destursuz çadır kurup
tüfek çatar kalbimin kıyılarına

kalbim demişken…
kalbim içi düş kırklığı dolu paslı bir kumbara
silkelesem, sen şıngırdarsın hala

II
yine kış…
yine kaşkol, yine parka
ezberlenmiş şiirler gibi adın pelesenk olmuşken çürük dudaklarımda
bu kışta; düşmana kılıcını teslim eden o mağrur komutanlar gibi
beyaz bayrak açıp teslim mi olacağım
bu Allahsız ayrılığa

parmaklarıma iğneler bata bata
kanlı bir kanaviçe gibi ördüğüm bu aşkı
bu kışta ilmek ilmek sökmek sökecek miyim?

hani ayrılığın misafirliği kısa olurdu?
hani her özleyen kavuşurdu?
kış gelmeden hani sen gelecektin
hani bir şelale gibi dökülecektin avuçlarıma bütün maviliğinle

III
yine kış…
yine buz gibi yalnızlıklar, yine hüzün krizleri
bu kışta gelmeyecek misin?
Zülkarneyn’den kalma duvarlar örüp aramıza
yetim kalmış sevdamın elinden bu kışta tutmayacak mısın?

söyle…
zifir karanlıklara saklayıp gölgeni
bu kışta yazdıracak mısın bana mavzer gibi şiirleri
bu kışta kanayacak mısın içimde
can kesiği gibi..