Hangi haritalardasın bilmiyorum,
Kaçıncı yıkımın tatlılığısın, bilmiyorum.
İnşa edilemeyen hangi doğa harikasısın?
Ah bilseydim keşke!

İçimde hafif bir binanın çöküşü,
Yüzümde silmeye doyamadığım gözyaşlarım.
Kalbimde senin acın,
Tatlı ama bir o kadar da can yakan acın.

Artık yeryüzü kıfayetsiz geliyor bana,
Yoksun sanki koca cihanda.
Yolları kapalı olan bir ev gibisin,
Benim yürümeye senin istemeye dermanın kalmamış.

Güller açmyor artık gülünce,
Sarı mavi kaldırımlar renksiz artık.
Kilyosta’ki simitçiler sessiz,
İstanbul’un kalbi ölmüş.

Öpemediğim ellerini öpmesin kimse,
Öldüğümüzü görmesin kimse.
Mesele ölmek değil ama,
Mesele en mutlu anımızın öldüğünü görmesin kimse…

Ama artık hiç bir şey bilmiyorum.
Güller bile kurudu bu halimize.
Masum değil artık gözlerimizin ışığı,
Masum değiliz sanırım, neyse bilmiyorum…