" Vazgec; vazgec artik gecmisi yazmaktan "dedi icimden bir ses.

Faili mechul bir ayriligin cinnet yazilarini yaziyorum geceye.. Kelepce edilmis bir yalnizlik var odamin loslugunda.
Olûmsuz bir yalnizlik dusuyor kelimelere... Kelimelerin icinde boguluyor kalem. Can cekisiyor..
Yalin ayak kosuyorum hayallere , gozlerimde yas, dilimde figan. Her adimimda bir intihar peydah oluyor.
Bir bir intihar ediyorum senden geriye emanet kalmis sevdayi,aski, bahari,gulusleri...
Sesime kacan huznun cigliklari duyuluyor bos bir koseden... Sagir bir kalabalik sarmaliyor etrafimi...
Hayir , hayir yalniz degilim..
Etrafimda kalabalik kor yalnizlik, kulaklarimi sessizlik tirmaliyor.. Bertaraf ettim kimsesiz kalislari..
Sensizgimle barisik bir sekilde cumlelerime olûm biciyorum..
Sensizligi gecenin karanligindaki maviligin icinde gezdiriyorum..
Hayir, hayir uzulmuyorum...
Benim payima kalan sussuslari esitliyorum sesimdeki huzun ile...
Huznun icindeki yalinlikta yaziyorum, yoz bir ben vuruyor virgule , vav oluyorum.. Egiliyorum, boyun bukuyorum icimi tirlamayan bu kalabalik kimsesizligine...
Olûyorum icimde kocaman bir ceset tasiyorum.. Soguk bir beden icinde kalabalik bir morg, icinde bir yigin ben olan...
Gece hic bitmiyor; siirler bitmiyor.. Senlik anlamsizlasiyor, ben oznesini yitiryor...
Siir bitmiyor; sahipsiz cumleler kaliyor ellerime...
Susuyorum, susuyorum, susuyorum..
Gecenin can yakan kimsesizligine alisirim saniyordum. Yetmedi sensizlik buyudu an an.. Ben sadece sustum ve acidim..
Siir bitmedi... Gelsen kac cumle sahibini bulur bilmiyorum...