Ayrılıklarda gururun, saygının şaşkınım yitişine..
Yaşamdan öğrendiğim, ne olursa olsun bir şey eksiliyorsa,
kötü kokular saçıyorsa yok zorlamanın yararı.
Devam edilirse sonuç felaketce bir kopuş.
Oysa ayrılıklar da başlangıçlar gibi sessiz olmalı.
Araya ötekiler girdiyse, yalanlarla grileştiyse mavi,
üşümeye başlayan ruhların ne ilacı vardır,ne de hekimi.
Buz gibi olduysa yürek yararı yoktur geri dönüşün.
Bir şans daha denirse de sonuç titreme nöbetleri.
Niçinlerde dolanmalar, öfke, kin, intikam büyütmeler,
suçlamalarla seslenmeler, daha da yaralar ayrılıkları.
Yaşanmışları güzelliğince, olduğunca bırakmak varken
kirletmek neden, niye?
Bir zamanlar “sevdiğim, her şeyim” dediğinde,
kara bir leke kalmak,
hem de kendinin sürdüğü bir leke,
verilen bir hak mı kime ve niye?
Yaşanılan, yaşatılan güzel, doyumsuz anlar,
bir suçsa, hataysa
tek kişilik değildi
İşlenirken oysa...
Tükenişe girildiyse vazgeçmek gerek saygıyla
bir zamanlar “vazgeçilmezim” denilenden,
daha da karartmadan maviyi,
sunulan güvenle verilmiş
imkansızların anısına.
Yaşam defteri sonlanınca,
beden üşüyüp, yorulduğunda,
ruh nasıl tertemiz,beyazlar içinde bırakıp onu gidiyorsa,
onur, gurur zedelenmeden,
suçlamaya girmeden,
lekesiz ve sessizce olmalı ayrılıklar da .