Gittiğinden beri, ilk kez dikilmiştim senli mabedimin kapısına...
Hangi zamanın ötesinde olduğumu hatırlamıyorum, tek bildiğim yalın ayak oluşum....ve içimi delip geçen o bitimsiz sızı...
Kapıyı açtığımda, gözüme ilk çarpan bir ayağı sallanan minik ahşap masaydı,
Toz zerreleriyle grileşmiş birkaç kağıt parçası,
Kızıp fırlattığın kalemler ,
Yarım kalmış bir mum,
Dibinde çayı kurumuş ince belli iki bardak
Kıyıda ağzına kadar izmarit birikmiş zehir tabağı,tüm kızmalarıma rağmen yere düşen ‘’küllerin’’...
...
‘’Küller’’ demişken...neyse....!!!
...
Henüz girmemiştim içeri bunu merak ediyorsan,
Çünkü: Adım atmaya cesaretim yoktu....ağlamaklı bir nefes tıkılmıştı boğazıma kekremsi bir tad almıştı içimin nasır taşlarını,
Öyle acıdı ki! İç’im, bir an yine o kahrolası ‘’gidişin’’ gelince aklıma....
...
‘’Gidişin’’ demişken.....neyse.
...
Sonra duvardaki tabloya takıldı gözlerim, saatlerce başında oturup izlediğimiz şiirler döktürdüğümüz,sonra sanırım biz deliyiz diyerek, gülüp geçtiğimiz,
Hani hep eğri duran bir türlü düz durmayan düş tablomuz, en sonunda kızıp,bırak düşlerimiz bile eğri kalsın ne çıkar,’’biz’’ varız ya içinde dediğin,düş tablomuz...
...
‘’Biz’’ demişken.....neyse..